คาถาที่ ๖ : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ

พระมงคลเทพมุนี (สด จนทสาโร) (2555) รวมพระธรรมเทคณา คณะศิษย์บูรณ์หลวงพ่อวัดปากน้ำ โดยพระวิริว วิไลโย และคณะ กรุงเทพฯ: บ. เอกพิมพ์ไท จำกกัด หน้า 325 เรื่องเดียวกัน, หน้า 326 เรื่องเดียวกัน, หน้า 325 เรื

พระมงคลเทพมุนี (สด จนทสาโร) ในปี 2555 ได้รวบรวมพระธรรมเทคณาโดยพระวิริว วิไลโย พร้อมด้วยคณะ เพื่อให้เกิดความเข้าใจในหลักธรรมและคาถาต่าง ๆ ที่สำคัญในพระพุทธศาสนา อาทิเช่น คาถาของพุทธานุสติ มผดานุสติ อสู

เกินกว่าการตัดใจจากเรื่องราววุ่นวายด้วยการหลับตาทําภาวนา ปล่อยวาง ความขุ่นข้องหมองมัว ไม่คิด ไม่สนใจเรื่องกระทบกระทั่งที่ผ่านมา คนเรานั้น เมื่อใจสงบแล้ว ก็จะไม่รู้สึกต้องอดทนอะไร กิริยา วาจาที่แสดงออก

การพัฒนาจิตใจให้สงบและงดงามสามารถทำได้ด้วยหลักธรรม "ขันติ" และ "โสรัจจะ" ซึ่งมีบทฝึกปฏิบัติเป็นคาถา 4 ประการ ได้แก่ ตาเหมือนตาไม้, หูเหมือนหูกระทะ, กายเหมือนผ้าเช็ดเท้า, ใจประดุจแผ่นดิน โดยเน้นให้เราม

ดังนี้ - หน้าที่ 7 ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้ เล็กทั้งใหญ่ ทั้งสุกทั้งดิบ ล้วนมีความแตกเป็นที่สุด ฉันใด ชีวิตของสัตว์ทั้งหลายก็เป็นฉันนั้น น้ำค้างที่ยอดหญ้า เพราะดวงอาทิตย์ขึ้นมา ก็ เห

เนื้อหาเน้นถึงความตายที่เข้ามาเปรียบเสมือนเพชฌฆาตที่รอที่จะคร่าชีวิตของมนุษย์ รวมถึงการเตือนให้ระลึกถึงความไม่แน่นอนของสมบัติในชีวิตที่อาจสูญเสียไปได้ทุกเมื่อ การมีสมบัติยังคงอยู่ได้ก็ชั่วขณะหนึ่งก่อน

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ 2. เมื่อเข้าถึง "สมาธิ" ย่อมได้เข้าถึงพระพุทธคุณอันเป็นจินไตย ด้วย (คาถาที่ 4) ซึ่งสอดคล้องกับหลักการของวิชชาธรรมภายในการเข้าถึง "ผู้รู้ภายใน" คือธรรมภา

เนื้อหาเกี่ยวกับการเข้าถึงสมาธิในพระพุทธศาสนา ซึ่งช่วยให้ผู้ปฏิบัติได้เข้าถึงพระพุทธคุณและจิตพุทธภายใน ผ่านคาถาต่างๆ ที่เผยแพร่ในคัมภีร์พุทธโบราณ คาถาแต่ละบทมีความหมายในทางปฏิบัติ มีการพูดถึงอานิสงส์แ

คาถาที่ 21 ความรู้สึกที่อุ้มกับพระพุทธเจ้าไม่เคยจางหาย ไม่พรากจากไปแม้ในยามเจ็บป่วยใกล้จะละสังขาร จึงไม่ถูกครอบงำด้วยทุกขเวทนา ลำดับของสภาวะใจหรือการปฏิบัติที่กล่าวไว้ว่าจากคาถาที่ 13 มาถึง 20 เสมือน

คาถาที่ 21 สอนเกี่ยวกับการรักษาความรู้สึกผูกพันกับพระพุทธเจ้า แม้ในยามที่ต้องเผชิญกับทุกขเวทนา ผ่านการปรับเปลี่ยนสภาวะใจจากการบริการนิมิตไปสู่ความว่างและการรู้เห็นพระองค์ผู้เป็นนายของโลก ซึ่งเป็นกระบว

ผู้ใดประทุษร้ายต่อบุคคลที่ไม่ประทุษร้าย ที่ปราศจากความผิด ด้วยการป้ายความผิด ผู้นั้นย่อมได้รับผลกรรมสนอง อย่างใดอย่างหนึ่งในสิบอย่างทันที (พุทธวจนะในธรรมบท คาถาที่ 137) โย ทุณเทน อคนฺเทสุ อุปาทุภู สุ

บทความนี้กล่าวถึงผลกรรมที่เกิดจากการทำร้ายผู้อื่นที่ไม่มีความผิด ตามพระธรรมในพุทธวจนะ คาถาที่ 137 โดยชี้ให้เห็นว่าผู้ที่ป้ายความผิดให้แก่ผู้อื่นจะได้รับผลกรรมทันทีในรูปแบบต่าง ๆ สิ่งนี้สอดคล้องกับคำสอ

มั้ยอัดชร มัวอาชาในย มัสินธพ ช้างใหญ่ชาติกุญชร ที่ได้รับการฝึกหัดแล้ว เป็นสัตว์ประเสริฐ แต่คนที่ฝึกตนได้แล้ว ประเสริฐกว่าสัตว์พาหนะเหล่านั้น ทุกอย่างจะในธรรมบท คาถาที่ 322 รวมนุตตรา ทนฺตา อาชานียา จ

บทความนี้พูดถึงความสำคัญของการฝึกตนว่าคนที่ฝึกได้แล้วถือว่าประเสริฐยิ่งกว่าสัตว์พาหนะอย่างช้างใหญ่ที่ได้รับการฝึกปรือ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความสามารถในการควบคุมตนเองนั้นมีค่ามากกว่าความสามารถของสัตว์อื่น

คาถาที่ 6 ในสุจิตดก (ดู 2.19 พร้อมทั้งชิงอรพลอประคบ) ข้อความบาลีครึ่งแรกของคาถาว่า imañ ca te píta bhadde sucim jañña mayā katam เทียบได้กับคัมภีร์พุทธจิตลงคะ(佛本行集經) พวกฉันข้อความว่า 没父若我, 妙解如是事

คาถาที่ 6 ในสุจิตดกจัดแสดงแนวความคิดที่ได้รับการเปรียบเทียบกับข้อความในคัมภีร์พุทธจิตและพระวินัยยุคลสูตร พร้อมแสดงถึงความแตกต่างในเนื้อหาของแต่ละคัมภีร์ การวิเคราะห์นี้ช่วยให้เข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งแ

ธรรมาธรรม วาสนาวิชาการทางพระพุทธศาสนา ปีที่ 5 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวมเล่มที่ 9) 2562 5. สรุปและข้อเสนอแนะ บทความนี้ได้เสนอความคิดเห็นด้านในคัมภีร์จีนที่มีความโดยรวมสอดคล้องกับความคิดเห็นของบา โดยคาในคัมภ

บทความนี้สำรวจความคิดเห็นในคัมภีร์จีนที่สอดคล้องกับความคิดเห็นในคัมภีร์มหาสังฆิก โดยมีการวิเคราะห์ถึง 37 คำถามที่เทียบเคียงได้ พร้อมระบุว่าความคิดเห็นเหล่านี้มีความเก่าแก่ และมีสาระเกี่ยวกับการสร้างสั

ที่ดีกว่าคำสารในฉบับ Kh^3-4 (ดูรายละเอียดลักษณะของเอกสารใบลานด้านล่าง) การแก้ไขคำอ่านจะทำในกรณีที่ผ่านมาเป็นเท่านั้น คำอ่านที่แก้ไขจะถูกวางไว้ในตัวเนื้อหาหลักของคำมจีรี และแสดงตัวอย่างว่า em. ที่เชิงอ

บทความนี้พูดถึงกระบวนการในการแก้ไขคำอ่านในเอกสาร Kh^3-4 ซึ่งมีการปรับปรุงคำอ่านที่ไม่ถูกต้อง 3 ประการ โดยพิจารณาจากพยัญชนะและบริบทสำหรับความเข้าใจที่ถูกต้อง การแก้ไขคำอ่านถูกทำเพื่อรักษาความถูกต้องและ

ในคัมภีร์ชูฬทิลกะ-มูลสิขะ97 การศึกษาข้อความของคัมภีร์จตุราราขาที่ปรากฏในคัมภีร์เหล่านั้น และประเมินร่วมกับข้อมูลจากหนังสือรวมวรรณคดีบาลีและเอกสารในลาน รวมทั้งลักษณะของการใช้คำและสำนวนบาลีในคัมภีร์ ทำใ

ในคัมภีร์ชูฬทิลกะ-มูลสิขะ97 ได้มีการศึกษาเนื้อหาของคัมภีร์จตุราราขาโดยประเมินร่วมกับข้อมูลจากวรรณคดีบาลีและเอกสารในลาน การวิเคราะห์นี้ชี้ให้เห็นถึงการแต่งคัมภีร์ในระยะกลางของพุทธศตวรรษที่ 10-16 โดยพระ

ใกล้เคียงกันมาก (Skilton 2002: 100) นอกจากนี้ คำภิรันยังพบในเอเชียกลางอีกด้วย ¹⁰³ แสดงว่าจะเป็นพระสูตรที่นิยมศึกษากันในทั้งสองพื้นที่ ในบทที่ 4 ที่ชื่อว่า พุทธานุสติบริวาร มีเนื้อหากล่าวถึงการทำสมาธิส

เนื้อหานี้สำรวจและสังเคราะห์องค์ความรู้เกี่ยวกับการทำสมาธิสำหรับพระโพธิสัตว์ที่สามารถเข้าถึงได้ง่ายเมื่อมีศีลและคุณธรรมเป็นพื้นฐาน คำภิรันสีพบได้ในเอเชียกลาง บทที่ 4 ของเนื้อหาเจาะลึกถึงการทำสมาธิและก

4.2.1.2. พุทธวจุติในคัมภีร์ตรารักษาขา56 พุทธวจุติ เป็นสมาธิภาวนาประกอบแรกที่ระบุในคัมภีร์ตรารักษาขา เช่นเดียวกับพระไตรปิฎกษ์ที่จัดพุทธวจุติไว้เป็นอันดับแรกของอนุสติ ทั้งหลาย (D.III.250; A.III.284) ซึ่

บทความนี้สำรวจพุทธวจุติซึ่งเป็นสมาธิภาวนาประกอบแรกในคัมภีร์ตรารักษาขา โดยเนื้อหาประกอบด้วยการแนะนำให้พระภิกษุเจริญพุทธวจุติ ซึ่งมีความยาว 10 คาถา และเนื้อหาของคาถา 257 ได้อธิบายพระพุทธคุณที่เป็นสิ่งสำ

คนทั้งหลาย นำสัตว์วิาป หน้าที่ฝึกแล้วไปสู่ที่ประชุม ราชาย่อมทรงราช หน้าที่ฝึกแล้ว ในหมู่มนุษย์ คนที่อดกลั้นอย่างคำล่วงเกินได้ ชื่อว่าเป็นผู้ฝึกตนได้แล้ว เป็นผู้ประกอบที่สุด พุทธวจนในธรรมบท คาถ

บทความนี้สำรวจการฝึกตนของมนุษย์ด้วยการยกตัวอย่างจากพระพุทธวจน คำที่บ่งบอกถึงการอดทนต่อคำล่วงเกินและการฝึกจิตใจ เพื่อให้เป็นผู้ที่มีศักยภาพในการฝึกตนและการควบคุมอารมณ์.

คนทั้งหลาย่านสัตว์พาหาระที่ฝึกแล้วไปสู่ที่ประชุม ราชาย่อมทรงราชา พาหนะที่ฝึกแล้ว ในหมู่มนุษย์ คนที่อดกลั้นอดทนคำร้องเดือดได้ ชื่อว่าเป็นผู้ฝึกตนได้แล้ว เป็นผู้ประกาศวีรธรรมที่สุด พุทธวจนในธรรมนบท คาถา

บทความนี้พูดถึงความสำคัญของการฝึกตนและการอดทนต่อคำร้องเดือดในหลักธรรมของพระพุทธเจ้า โดยยกตัวอย่างคาถาที่เน้นถึงความสำคัญของการเป็นผู้ฝึกตนและความอดทนอย่างแท้จริง ผู้ที่สามารถอดกลั้นได้ถือเป็นผู้ที่มีอ

คนทั้งหลาย nemสัตว์พาหนะที่ฝึกแล้ว ไปสู่ที่ประชุม ราชาย่อมทรงราชพาหนะที่ฝึกแล้ว ในหมู่มนุษย์ คนที่ทอดกลั่นถ้อยคำล่วงเกินได้ ชื่อว่าเป็นผู้ฝึกตนได้แล้ว เป็นผู้ประเสริฐที่สุด พุทธวจนะในธรรมบท คาถาที่ 32

บทความนี้พูดถึงการฝึกฝนตนเองในพุทธศาสนา โดยเฉพาะการควบคุมคำพูดและการมีสติในการเข้าสังคม พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า ผู้ที่สามารถยับยั้งตนเองและไม่พูดคำที่สร้างความเจ็บปวดได้ มักจะเป็นผู้ที่มีคุณธรรมสูง ส่งผล

228 สาระสำคัญพระธรรมเทศนา “จะพูดสิ่งใดด้วยวาจา ใช้เหล็กแหลมอยู่ข้างใน เอาเสียงเอาปากนั่นที่ม แทง เอาเสียงนั้นเอาปากนั้นแทง แทงเขาแล้วก็พูดเสียดแทงเขา พูดเสียด แทงเขา พูดกระทบกระเทียบเขา พูดเปรียบเปรยเ

พระธรรมเทศนานี้เน้นการไม่เบียดเบียนทั้งกาย วาจา และใจ การกระทำที่ไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนถือเป็นหลักการสำคัญของสมณะ พระพุทธเจ้าได้สอนพระราหุลเกี่ยวกับการคิดและพูดว่า ต้องตรองถึงผลที่เกิดขึ้นก่อนทำ การ

226 สาระสำคัญพระธรรมเทศนา ๖๙ โอวาทปาฏิโมกขาทิปาฐะ (อุดมการณ์ หลักการ วิธีการ) นโม..... อุททิฏฐิ โข เตน ภควตา..... วันมาฆบูชา ถือเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา เพราะเป็นวันที่พระบรมศาสดาทรงแสดง โอวาทปาฏิโ

วันมาฆบูชาเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา พระบรมศาสดาได้แสดงโอวาทปาฏิโมกข์แก่พระสาวก ๑,๒๕๐ รูป โดยการวางรากฐานของศาสนา โอวาทปาฏิโมกข์มีความหมายว่า ธรรมเป็นเครื่องพ้น ความรู้อันลึกซึ้งของพระสัมมาสัมพุทธเจ้

156 สาระสำคัญพระธรรมเทศนา โอวาทปาฏิโมกข์ ๒ (อุดมการณ์) ๒๐ ตุลาคม ๒๔๙๗ นโม..... ขนตี ปรม ตโป ตีติกขา...... พระศาสดายกข้อสำคัญอันเป็นทางลัดของพระพุทธศาสนา ให้แก่พระภิกษุ ๑,๒๕๐ รูป ซึ่ง เป็นปุราณกชฎิลใช้

เนื้อหาเกี่ยวกับพระธรรมเทศนาในโอวาทปาฏิโมกข์ ๒ ที่เน้นความสำคัญของความอดทนในการเผชิญกับความโลภ ความโกรธ และความหลง โดยพระศาสดาได้ชี้ให้เห็นถึงแนวทางการละเว้นพฤติกรรมที่ไม่ดี เช่น อภิชฌา พยาบาท และมิจฉ

ธรรมะาภา วาสนาวิชาชีพทางพระพุทธศาสนา ปีที่ 5 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวมเล่มที่ 9) 2562 ทั้งหลาย เช่น สีล เป็นต้น) (4) สุคโต (ทรงเป็นผู้สดับไปสู่อันงาม และไม่ตรัสจากที่เปล่าประโยชน์) (5) โลภิวุฒิ (ทราบแจ้งโลก

บทความนี้สำรวจคุณสมบัติและพระพุทธคุณ 9 ประการตามหลักพระพุทธศาสนา โดยเน้นการเจริญพุทธบูชาผ่านความเข้าใจถึงคุณสมบัติของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า รวมถึงการศึกษาเกี่ยวกับรูปภายนอกและธรรมกายของพระองค์ เพื่อเสริม